treści przedmiotowej
Encyklopedia PWN
dydaktyka
dział pedagogiki zajmujący się analizą celów, treści, metod, zasad i form organizacyjnych procesów kształcenia (nauczania i uczenia się) oraz ich psychol.-społ. uwarunkowań.
[gr. didaktikós ‘dający się nauczyć’ < didáskō ‘uczę’],
system klas dokumentów (czyli zespołów obiektów mających przynajmniej jedną cechę wspólną), które są zwykle uporządkowane hierarchicznie (klasyfikacja);
prawda, gr. etētymía, alḗtheia, łac. veritas,
filoz.
purusza
filoz. ind. w filozofii indyjskiej, zwłaszcza w systemach sankhji i jogi, bezczynny byt, czysta, niezróżnicowana, zindywidualizowana i wyzuta z treści przedmiotowej świadomość;
[sanskr. puruṣa ‘mężczyzna’],
filozof austriacki, jeden z najbardziej wpływowych filozofów XX w..
filozof niemiecki, jeden z głównych przedstawicieli klasycznej filozofii niemieckiej.